Θέλεις comment, ε; Πάρε ένα like!

Συγκλονίστηκα.  Η φωτογραφία με τον Μιχάλη... Λίγο λίγο, συνέρχομαι.

Ήμουν γύρω στα είκοσί μου χρόνια.  Κρατούσα μια τσάντα Delsey.  Μέσα είχε δείγματα.  Δείγματα με ζώνες.  Ζώνες που φτιάχνονταν σε μια βιοτεχνία στου Ζωγράφου.
Ήμουν σπουδάστρια στο κολλέγιο.  Δειγμάτιζα ζώνες για το μεροκάματο, για την τρέλλα μου, για την δόξα μου... δεν ξέρω.

Πάντως ο Μιχάλης είχε ήδη σπουδαίο όνομα.  Εγώ όμως δεν ήξερα καλά καλά πού ήταν το ατελιέ του.  Εγώ ένα κατάστημα με ρούχα είδα, μ΄ άρεσαν, μπήκα μέσα καταπίνοντας όλη μου την ντροπή και κατευθύνθηκα στον άντρα που είδα ευθεία μου και τον καλημέρισα.  Ανασηκώθηκε, άνοιξε ένα τεράστιο χαμόγελο και με ρώτησε τι θα ήθελα.
Είχα στοιχηματίσει μέσα μου, σε ταχύτητα αγοροπωλησίας μετοχών χρηματιστηρίου, ότι ήξερε ότι δειγμάτιζα, ότι κάτι πούλαγα, ότι κάτι παρουσίαζα.

Αλήθεια, ξέρετε πώς είναι οι ντροπαλοί άνθρωποι;  Ντύνονται μια πανοπλία θάρρους και ξαμολιούνται.   Αυτό είχα κάνει κι εγώ.  Μόνο που τώρα έπρεπε να πω και τι ήθελα.  Τον αναγνώρισα και του είπα "Κύριε Ασλάνη, δειγματίζω δερμάτινες ζώνες..."  περιμένοντας το κορώνα γράμματα: κορώνα να ήθελε να δει, γράμματα να μου έκανε νεύμα 'ξεκουμπίσου από δω χάμω".  Το δεύτερο είχε μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας στις κληρώσεις μου.

Άνοιξε μια αγκαλιά που κόντεψα να λιποθυμήσω.  Κατάφερα να σταθώ σαν παγοκολώνα.  Κάτι ήταν κι αυτό.  Μην τον έβαζα τον άνθρωπο και σε ταλαιπωρίες να με συνεφέρει.  Μέσα σε αυτόν τον κύκλο της αγκαλιάς του και μετο διάπλατο χαμόγελό του, μου είπε "Κούκλα μου, σε ευχαριστώ, αλλά εδώ πουλάμε μόνο τα δικά μου σχέδια, αλλά θα δω τι έχεις".
Δεν κατάπινα.  Άνοιξα δειλά και αδέξια την τσάντα μου και ξαναρώτησε "Μόνη σου τις φτιάχεις;"
Του εξήγησα ότι κάποια τα είχα σχεδιάσει, άλλα τα είχα αντιγράψει, αλλά κατά κύριο λόγο ήταν του βιοτέχνη που του είπα το όνομά του.  Με ξαναευχαρίστησε που του τις έδειξα και που τον επισκέφτηκα.  Αποχαιρέτησα κι έφυγα.

Ο Μιχάλης σου Μάρω, δεν αγόρασε.  Αγόρασε κατ΄ αποκλειστικότητα λίγο παρακάτω ο Πολατώφ, αλλά δεν ήταν το ίδιο.  Από το κατάστημα με είχαν στείλει στα γραφεία του ατελιέ, όπου -και με το δίκιο τους- είχαν δει μια  αδύνατη κοπέλα, ντυμένη λαϊκά. Ναι τολμώ να το πω.  Λαϊκά.  Και μου το έδειξαν.  Αν και τελικά μου ζήτησε ραντεβού με τον βιοτέχνη απευθείας και το μετέφερα, αν και ο βιοτέχνης κι εγώ πήγαμε στην αδερφή του και στον κ. Ταπί τότε, εγώ ένιωθα ανύπαρκτη.  Ο Μιχάλης σου Μάρω, δεν με είχε κάνει να νιώθω ούτε λαϊκή, ούτε ανύπαρκτη.

Δεν ξανατόλμησα να περάσω γιατί φοβόμουν μην χαλάσω αυτή την όμορφη κιναισθητική μου ανάμνηση.  Αλλά η αύρα του, το χαμόγελό του, το μεγαλείο του έμειναν για πάντα χαραγμένα.  Εξάλλου, μετά από καιρό σταμάτησα να ασχολούμαι με τις ζώνες.

Δεν ξέρω Μάρω αν αυτό το comment σου κάνει από την Νεράιδα Αγάπημουεσύ, αλλά τόσο like στη ζωή μου δύσκολα θα ξαναπάρω.

Κύριε Ασλάνη,
σας ευχαριστώ από καρδιάς

Νεράιδα Αγάπη Μου Εσύ
~**~*~*~**~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*